This is actually a long overdue post that was dated April 14, 2013. I recently came across it since I looked over my old posts when I felt like blogging again. It shows my neurotic and almost obsessive intent in having my medical internship in Philippine General Hospital. I'm going to share it just for lulz.
Dear Teenage Dream,
Ilang araw na lang, magkakalaaman na tayo. Wag mo naman akong i-friendzone because if you do, you'll break my heart again. Not once, but twice. Hindi na nga ako na-match, hanggang pagwa-walk in ba dedeadmahin mo pa rin ako?
Noon pa lang, ikaw na. College days ko pa lang sa St Paul, dyan ko na pinangarap mag-OR elective. Ang laking tuwa ko nung natanggap ako dun. Para akong nanalo sa lotto noong mga panahong iyon. Kahit nung job hunting after ng Nursing board exam, dyan ko inunang mag-apply pero pang-manpower pooling lang ang peg mo pero pinili ko pa ring subukan at maghintay.
Hanggang sa naisipan kong mag-med.
Di nga lang ako sobrang genius para makapasok dyan for med school pero di pa ako nag-eenroll sa San Beda, alam kong dyan ko na gusto mag-internship.
Por que't di ako top 10, dedeadmahin mo na ako? Eh ano naman, pasok naman ako sa top 20. 10 + 8, yun ako. Kahit mainit at toxic dyan, kaya kong tiisin, basta tanggapin mo lang ako.
Para kang medullary thyroid carcinoma at ako naman ay pheochromocytoma kaya I always and truly believe that we are MEN-2B. Hehe.
Love,
Ambisyosang Bullfrog
(ribbit, ribbit!)
Reading through this made me snort with hysterical hyena-like laughter. I am sooooo lame. Kbye.